Historia pewnego poranka

Kiedy ranne wstają zorze
znów wstać muszę – o mój Boże.
Dzwoni budzik, o cholera!
Jedno oko się otwiera,
ale mózg głęboko śpi
i nie wstawać każe mi.
Dzwoni budzik drugi raz.
Wstawaj, już najwyższy czas!
(Nienawidzę sukinsyna,
gdy jazgotać znów zaczyna).
Więc odrywam z trudem głowę
od podusi mej puchowej,
czule żegnam się z kołderką,
taką ciepłą, taką miękką….
Patrzę w okno, znów deszcz pada,
lecz wstać muszę, trudna rada.
Humor mam jak na pogrzebie,
lecz pokonać muszę siebie.
Iść mi trzeba do roboty,
ale nie mam dziś ochoty.
Choć poranek wita mnie
lecz mu chyba powiem NIE!
I niech się dzieje co chce,
ja dalej śpię.
Spało się cudnie,
Wstało w południe.